Onrustige dromen plooien zich in de nacht
Wikkelen zich in mijn vacht
En huilen mij uit mijn slaap
Ik wroet me door woorden in drie talen
Letters als lange mollengangen die ik omploeg
Met beelden van zuchtende gezichten
Korrelig
Kleurrijk
Krakend als droge eikenbladeren
Ondertussen schildert zij knotsgekke collages
Mijn vader kijkt vanuit het niets ongeweten toe
De zoon brengt muziek in lange haren verpakt
En helpt met het zacht geklik
Uit gouden dreadlocks vallen duizend frieten
Ik bricoleer beelden bij elkaar
Als een geheugenmachine die trilt en beeft
Nervositeit hangt als een mist in mijn huid
Zij ziet het en smelt het weg
[Alain Pringels, 2021]