Nacht #25
mijn handen voelen het droomwater
waarin ze drijft
mijn hart vangt haar sneeuwvlokken
en laat ze smelten
in mijn hand
voor ze verdwijnen
in een wit tapijt
waarin ze al hun krachten bundelen
ik leg de verloren vlokken
zacht op mijn tong
en streel hun gekleurde lichtjes
waarop gehaast
sporen van vingers dansen
[Alain Pringels, 2021]
Nacht #24
een koe offerde haar hart
het lag in mijn hand
leerde me wat hart was
hoe het klopte
een leven lang
bloed door een lijf pompte
ooit klopte een hart voor mij
in dagen
dat ik zelf nog geen hart had
door haar kloppen
vatte mijn hart vuur
en lichtte op
een vlam die voor zichzelf zou branden
toch leerde dat hart
maar één ding
het werd pas echt een hart
wanneer het zichzelf
aan anderen schonk
[Alain Pringels, 2021]
Nacht #23
liefde voor wijsheid
in heet water
met thee van druiven en gras
en was die smelt
tikkend
in herinnering aan lavendel
boodschappers
sneller dan een brein kan denken
boemerang van stress en onrust
vonken van passie
die uit een haard rollen
rokend vloerkleed
met een tang tot as herleid
de koude en het ijs
die tot flirtend spel verleiden
schuimvlokken uit wolken gevallen
dons van klapwiekende engelen
die vol ironie
op ons neerkijken
[Alain Pringels, 2020]
Nacht #22
couRage
Kan ik denkend aan de ander
denken zoals die ander
wanneer die ander
mij vreemd is?
Kan ik met die ander
een twee vormen
dat geen één wordt
maar een verschil
dat ons leven
los van elkaar
nieuwe zin geeft?
Kan die twee
een verhaal worden
waarin anderen
zichzelf verliezend
anders worden dan voorheen?
Kan ik vreemd zijn
voor de ander
en in dit verschil
een geluk vinden
tot verrijking
van ons twee?
[Alain Pringels, 2020]
Nacht #21
“wat doe jij?”
vraagt de tanden fee
wel
ik sluip
op klaarlichte dag
in slaapkamers die ik niet ken
besnuffel als een archeoloog
de plooien en vlekken
in lege bedden
enveloppen vol pijnlijke geheimen
zo reis ik
in tijd en ruimte
met coyotes uit Texas door woestijnen
loop ik verloren
zoekend naar een vers hol
om in te wonen
zo fladder ik
met een vlinder uit China
een koorddanser
die de maan wil grijpen
zo ontdek ik
gevangenen
in kleine beeldschermen
dromend van dansende zomers
zo hoor ik gedachten
vallen
die twijfelen
tussen kleuren en kussens
zo rijd ik
eeuwig het ronde punt rond
met telkens andere zielen
die glimlachend hun huilen willen vergeten
en brand ik mij
aan het vuur
van de goede mens
“dat is goed”
zegt de tanden fee
[Alain Pringels, 2020]
Nacht #20
teleurstelling zwelt als vet
en smelt in tranen
onmacht rijst tot bergen
en raast in orkanen
vernedering plukt adem weg
zaait prikkeldraad in ’t hart
angst blokkeert de stem
knijpt woorden af tot smart
[Alain Pringels, 2020]
Nacht #19
een spin-aap sprong
uit een bananenblad
zijn huid was droog en bruin
verwelkt als het blad
hij keek me aan
wees met zijn vinger
naar zwaar werk
ik klom in zijn rug
en hij liep met mij
langs een lange rij
geplooide mensen
een eindeloze rij
in de verte
verscheen een fabriek
met rokende schoorstenen
[Alain Pringels, 2020]
Nacht #18
regen spoelde ons van straat
zoet genot achterna
zo begon de dag
in een natte nacht
waar kale boomstammen
rechtop staand
stromend water overstaken
om een dam te bouwen
de stroom werd een vinger breed
haar oever met hoge grassen begroeid
eenmaal boven op de oever
zag ik besneeuwde velden
en liep ik naar een dorp
in een schilderij van Breughel
in het dorp
zongen oude vrouwen
zonder tanden
over vrijheid en onafhankelijkheid
vuur laaide in hun handen
hun taal stierf
het geweld van de monocultuur
verstomde hun godenwereld
[Alain Pringels, 2021]
Nacht #17
het dagelijks afscheid
van een deel van mezelf
dat perse
elke dag opnieuw
zijn eigen weg wil gaan
verliep pijnlijker dan normaal
aan jou
koppig ding
mijn welgemeende excuses
te lang hield ik jou
in wacht vandaag
met pijn
wou ik jou
bij mij houden
waarom?
ik volgde mijn eigen grilletjes
wou zo snel mogelijk wat hebbedingetjes
des te pijnlijker
werd je vertrek
dat liet je
heel duidelijk voelen
toen je het deurgat
uitgleed
[Alain Pringels, 2021]
Nacht #16
een spinaap klimt uit een papieren zak
eet letters
likt wonden
klautert in boeken
breekt hun ruggen
zaait hun woorden
verhalen groeien
bergen luisteren
wolken fluisteren
onkruid bijt
letterregen
een spinaap kruipt in een papieren zak
[Alain Pringels, 2021]
